Mój Ladurée. Migawki

- Za dwa tygodnie jadę do Paryża. Wspominałaś, że lubisz makarony? Mogę Ci kupić, jak chcesz.

- "Makarony"? Ach, makaroniki! Tak, byłoby świetnie...

...w tym momencie mój umysł zostawił schodzące po starych schodach ciało i poszybował do wspomnień z Paryża. Mojego Paryża. Za którym niesłychanie tesknię.

Pola Elizejskie zwiedzałam słaniając się na nogach. Próg słynnej cukierni Ladurée przekroczyłam, a i owszem. Parę minut później opuściłam ten barwny przybytek słodkości przystrojonych pistacjową zielenią i złoto. Bo kolejka. Bo źle się czuję. Żałowałam, że nie zdążyłam skosztować słynnych macarons. A teraz, równo po roku, mogę się nimi cieszyć. Już w Polsce.

Odgryzając kawałek słodkiej i puszystej masy, myślę o Marii Antoninie i jej cudownej, kwiecistej komnacie w Wersalu. 

 Wczoraj zjadłam dwa ostatnie macarons. Pierwszy, "dziewiczy" kęs należał do Caramel a la Fleur de Sel , czyli smak karmelowy z solonym masłem (och!), później Citron - cytrynowy, wspaniała maślana kwaskowatość. Malinowy, jagodowy, pistacjowy utknęły gdzieś w gąszczu smaków... 

To dobry koniec maja i świetny początek czerwca.

Oglądając fotografie z Francji przypomniało mi się, że w wersalskiej filii tej najstarszej i najbardziej prestiżowej paryskiej cukierni podziwiałam także: perfumy stylizowane na staroświeckie,  wesołe i urocze zawieszki z motywem makaroników (czemu nie kupiłam?),   herbaty,  konfitury.