Sen o Oslo.

Zapach cynamonu przyciąga mnie do torebki, w której przywiozłam boller, czyli norweskie bułeczki. Opuściłam otulony chmurami kraj, aby wrócić do słonecznej Warszawy.

Do Oslo miałam wylecieć już dwa tygodnie temu, niestety lot został odwołany z powodu mgły. Kiedy już straciłam nadzieję na wyjazd, okazało się, że moje bilety zostały przebukowane na odpowiadający mi termin (Yupi! Dzięki, Wizzair!).

Mój pierwszy w życiu lot (tak!) i pierwsza wizyta w Norwegii wydawały mi się czymś całkowicie nierealnym, i im częściej o tym myślałam, tym bardziej się utwierdzałam w tym przedziwnym uczuciu.

Przyznaję, że Oslo nie było na szczycie listy moich podróżniczych marzeń. Jednakże idea wyprawy, odkrycia nowego, wyzbycia się domowego komfortu owładnęła mną totalnie! Podobnie jak tęsknota za widokiem morza.

Jakie jest moje Oslo?

Przybyłam w nocy. Zauroczyły mnie wzgórza oraz skały i rozświetlone okna norweskich domów, wyglądających jak przyklejone do makiety. Norwegowie kochają światło i przestrzeń – widać to zwłaszcza w centrum miasta. Po raz pierwszy objęłam Oslo spojrzeniem z dachu Opery. Ujrzałam cud światła oraz wody...oraz Zorzę Polarną! To było przejmujące jak towarzyszące mi podmuchy zimnego wiatru.

Widziałam maleńkie, zielone cmentarze i kilka drewnianych kościołów.

Zauroczyły mnie świece oraz pochodnie stawiane w porcie, przed sklepami oraz kafejkami. Wejdźcie, ogrzejcie się! - mówiły. 

W Oslo nie ma nic brzydkiego! Żadnego miejsca, budynku, skrawka przestrzeni. Styl architektoniczny jest jednolity, budynki są podobnej wysokości, i często stanowią fantastyczny mariaż stylowej, czerwonej cegły oraz szkła. 

Jeśli zapragnę zobaczyć fiord, wystarczy, że wsiądę w autobus. I pomknę serpentyną drogi ku lasom z omszonymi kamieniami i karłowatymi drzewami, aby za ich kurtyną ujrzeć spektakl surowej przyrody. 

Co lubię w Oslo?*

Morze. Za to, że jest, otacza, daje moc.

Tłuste mewy (łaciate!)

Powitania z kierowcą autobusu.

Możliwość picia wody prosto z kranu

Cudowny Park Rzeźb! I rzeźby stojące ot tak, w mieście.

Zapach cynamonu

Urokliwe, skandynawskie domy. Białe, czerwone, z drewnianymi rzeźbami przywodzącymi na myśl styl Wikingów.

Dziwaczne, powykręcane drzewa, niczym z klimatycznego horroru

Bliskość natury

Niecałe trzy dni spędzone w chłodnej i wilgotnej rzeczywistości. Mało czasu, pośpiech, mnóstwo zdjęć i filmów. W tym czasie udało mi się podać dłoń surowej i majętnej Norwegii, poznać pewną przesympatyczną mieszkankę Chile, która uczyła jak poprawnie wymawiać nazwę jej kraju, odwiedzić wystawę, zobaczyć jak wielu Polaków znalazło tam miejsce do życia i zrozumieć, że chciałabym tam wrócić w lato - kiedy port jest pełny łódek, żaglowców i jachtów, a mieszkańcy miasta wylegują się na trawie w centrum i robią grilla.

Chciałabym  oddalić się od uporządkowanego miasta i udać się tam, gdzie przyroda jest dzika, fiordy zachwycają potęgą, a morze nieujarzmione.

Norwegio, poczekasz na mnie?

 

* Czego nie polubiłam ?

1. Norweskiego chleba. Smakował gumowato. Dodatkowo w sklepach był niesamowicie mały wybór nabiału.

2. Cen w Oslo. W najtańszym sklepie kupiłam duży jogurt za 15 nok (ok. 8 zł), ceny w komunikacji miejskiej 3. także były powalające.

4. Ciemności, która pod koniec listopada nie ustępuje nawet o 8.30 rano.

5. Norweskiej ideologii dotyczącej wychowania dzieci...

6. Sztucznych uśmiechów Norwegów.

7. Dążenia do społecznej i wizualnej jednolitości.